En dan kom je op een ochtend in november op je werk, je opent je email en wat blijkt, je moet je zomervakantie 2021 gaan aanvragen. En dan komt meteen de gedachte bij je op: is er wel een zomervakantie 2021? Of zitten we dan nog steeds in de tuin, laten we het eten bezorgen en kunnen we de stad nog steeds niet in.
De nieuwe corona maatregelen van de regering zijn niet zo streng als de vorig lockdown maar er gaat weer een boel dicht. De kaartjes voor de opera in de Vue in Hoorn zijn al gecanceld. Nu maar hopen dat we de 30e wel naar Macbeth kunnen. Het zou weer eens tijd worden.
De halve wereld is ondertussen Oranje. Vroeger betekende dat een leuk voetbaltoernooi of de verjaardag van koningin of koning. Tegenwoordig is het de kleur van een uniform voor Terroristen in een Amerikaanse gevangenis of een no-go regio ergens in de wereld waar COVID-19 de scepter zwaait.
En dan moet je opeens over je zomervakantie 2021 gaan nadenken. Als ik over vakantie nadenk zie ik mezelf in gedachten over de flanken van een Franse alpencol fietsen op weg naar een vermoedelijk spuuglelijk wintersportresort. Daarna volgt dan nog een kort stukje (meestal 8 km) over een beeldschoon traject richting de officiele col.
Daarna afdalen en lekker freewheelen op weg naar de Caravan.
Het is al weer meer dan 2 jaar geleden dat ik met mijn lieftallige sleurhutje in Frankrijk kampeerde. Vorig jaar was Cornwall het doel. Prachtige vakantie hoewel ik Engeland een akelig land vind om in rond te rijden. Slechte en smalle wegen zonder parkeerplaatsen en tegenwoordig is de pub ook al ver te zoeken.
En fietsen buiten dorp of stad doe je daar alleen maar als je een gekoesterde doodswens hebt. Maar mooi is Cornwall wel, vooral de kust. Maar nu lokken de bergen weer. Zeker nu ik de Tour de France weer heb zitten bekijken ben ik weer helemaal in de stemming.
En dus heb ik de stoute schoenen aangetrokken en heb een verzoek ingediend om 2x 4 weken op vakantie te gaan. Als oude man heb ik inmiddels een indrukwekkend aantal (bijna) vrij opneembare uren opgespaard en ik kan me dit ruimschoots veroorloven.
Maar dan moet het COVID-19 monster wel zijn verslagen. Is dat niet zo dan is het niet alleen de vraag of ik weg mag van de baas maar is het ook nog de vraag of ik de grens over kom.
Maar goed, onder het motto ‘niet geschoten is altijd mis’ heb ik het verzoek ingediend. Nu maar wachten op het goede nieuws. En hopen dat mijn sleurhutje nog mee wil na de periode van verwaarlozing.
Geef een reactie