De schorsing van Dylan Groenewegen is mijns inziens veel te zwaar. Niet omdat hij niks gedaan heeft maar omdat er van alles en nog wat in de wielrennerij ongestraft gebeurd en ze opeens de kop van Dylan er af slaan.
De wielrennerij is een uitermate gevaarlijke sport en jaarlijks vallen er tientallen (misschien wel honderden) gewonden en altijd wel een paar doden. Zeker als je het amateurcircuit en de recreatieve fietsers er bij rekent.
Het professionele circuit is van god los als het op risico aankomt. Smalle wegen, objecten op en naast de weg, scherpe en smalle bochten, publiek vlak langs de kant, slecht wegdek waaronder kinderhoofdjes, stoepranden en vluchtheuvels, motoren die door het peloton suizen, gevaarlijke afdalingen en last but not least, supersnelle sprints
Op de foto hierboven zie je alle ingrediënten voor een ernstige valpartij in één beeld gevangen: slecht wegdek, regen, hoge snelheid, een vluchtheuvel met een stoeprand en vieze groene aanslag op het plaveisel.
Wanneer je als motorrijder in een spijkerbroek en een Tshirt op de motor gaat zitten krijg je iedereen over je heen. Als je als wielrenner met 80 tot 100km per uur van een berg naar beneden racet in een shirtje zo dik als keukenfolie en een helm die net zo veel bescherming biedt als de deksel van een mayonaise-emmer ben je opeens een held.
De organisatoren en de bonden zijn horende en ziende blind. Of ze willen het niet zien vanwege de centen en de status. Alles kan, alles mag, de show must go on.
In het sprinten vallen al jaren achtereen ernstige slachtoffers. En de renners zijn er zelf ook debet aan want een elleboogje hier en een kopstootje daar hebben al voor heel wat bloedvergieten gezorgd. Toch gaan ze door.
Voor de organisatoren is een downhill afdaling spekkie naar het bekkie. Nog een paar van die achterlijke dranghekken met uitstekende pootjes naast de baan en je hebt een prijsconcept voor een slachtpartij. Dat moet dus wel misgaan.
En zoals gezegd, de afgelopen jaren is dat al heel wat keren mis gegaan. Elke keer weer word er een kopstoot of ellenboogje uitgedeeld, zwabbert er iemand dwars over baan met 20 man achter zich met 70 tot 80 km per uur of laat een knecht zich lekker terug zakken in het peloton, midden op de weg met een snelheid die ongeveer de helft is van de rest.
Komt er een valpartij van dan word de renner soms gediskwalificeerd, krijgt hij een tijdstraf of word er een boete uitgedeeld. Zelden werden er strenge straffen uitgedeeld. Maar nu Dylan Groenewegen aan de beurt is worden alle zeilen bijgezet.
Dylan, die zichtbaar getraumatiseerd op de tv te zien was, is al een heel seizoen uit de running is en zal psychisch waarschijnlijk nooit meer over dit ongeval heen komen.
En dus hebben de heren in hun wijsheid besloten om hem nog eens even een extra draai om zijn oren te geven. En dat komt omdat de UCI en andere bonden binnen de wielrennerij, zoals alle officiële organen en sportbonden, simpelweg niet bekwaam genoeg zijn omdat dit soort extreme situaties met gezond verstand af te handelen en tot en tot weloverwogen maatregelen te komen.
Dylan Groenewegen is net zo goed slachtoffer van de hele situatie. In de wielrennerij zijn dit soort uitwassen schering en inslag en feitelijk (enigszins gechargeerd, ik weet het) doet hij datgene wat hij steeds weer ziet en zoals het gaat in het sprintpeloton.
Feitelijk heeft het zo geleerd. Zo doe je dat dus, Dylan. Dat kun je bij elke wielerwedstrijd zien en net zo vaak ongestraft. Je kunt er dus mee wegkomen, al jaren.
En natuurlijk moet er eindelijk opgetreden worden. En natuurlijk heeft hij een fout begaan. Maar er zijn geen precedenten en daarom is de schorsing van Dylan Groenewegen veel te zwaar. Zomaar opeens word er opgetreden, vanuit het niets. De goden van de UCI hebben gesproken, maar geen wijsheid en geen nuances.
En als de UCI dan ook nog eens geen enkele info geeft over de schorsing zodat niemand echt weet hoe het zit weet je zeker dat het natte vingerwerk is en de organisatie in Parijs zomaar wat doet. In wanhoop iemand zijn kop er af slaan om het eigen falen te maskeren. Wat een geklooi.
Het is te hopen dat beide weergaloze wielrenners hiervan herstellen, geestelijk en lichamelijk. Maar de kans is gering. Dit worden meer nooit de toppers die ze hadden kunnen worden.
Jacobsen is nog steeds onder behandeling, zit onder de littekens in zijn gezicht en ze kunnen pas over maanden beginnen om zijn gebit terug te plaatsen. Ook heeft hij schade aan zijn stembanden en luchtwegen.
Dylan is zwart gemaakt op de sociale media, is getraumatiseerd en het is de vraag of hij er geestelijk weer helemaal bovenop komt. En dat is nodig om ooit nog voluit een sprint te durven aanzetten.
Ik ben ook van mening dat dit niet perse de schuld van de individuele renner, het is de schuld van een wereldje dat de weg kwijt is. Een wereldje dat de focus moet gaan richten op de veiligheid van de atleten. Een wereldje dat volwassen moet worden.
Ook een wereldje dat de nuance moet gaan zoeken en dit soort gevallen moet gebruiken om stelling te nemen en te kijken waar en wat verbeterd moet worden. In dat geval zou een voorwaardelijke schorsing van Dylan Groenewegen bijvoorbeeld volstaan.
Zeker gezien de overige gevolgen die het voor hem heeft. Het is echter de vraag of de horizon van de UCI en aanpalende bonden breed genoeg is om tot een dergelijk afgewogen oordeel te komen.
En de renners moeten daarin ook het voortouw nemen.
En ook Dylan een hart onder de riem steken.
Want met de schorsing van Dylan Groenewegen alleen schiet niemand wat op.
En om dit alles nog erger te maken komen Patrick Levevre (ploegleider van Deceuninck-QuickStep) en Fabio Jakobsen samen op de proppen met 2 rechtszaken. Als dat gaat lukken kunnen heel wat wielrenners (Sagan en Cavendish voorop) maar beter gaan sparen want dan zullen er nog heel wat claims op gang komen.
En dat is in de voetballerij ook al jaren lang een heet hangijzer. Kun je een sporter die de regels overtreed van de sport zelf strafrechtelijk vervolgen voor bijvoorbeeld zinloos geweld of zelfs poging tot doodslag. Dat laatste zou in het geval van Fabio en Dylan namelijk een optie zijn.
Kortom, dit gaat zich nog maanden, misschien wel jaren voortslepen. Tegen de tijd dat alles voorbij is en de trauma’s verwerkt zijn de carrières van de beide heren wel zo’n beetje voorbij, aangenomen dat ze ooit nog op gang komen.
Alleen maar verliezers dus. En dat binnen een wereldje dat volstrekt onmachtig is om daar mee om te gaan, de UCI voorop.
Geef een reactie