Ik heb een bladblazer gekocht. En dat is wederom een gebeurtenis waardoor ik lang maar zeker afzak naar een discutabel niveau in de maatschappij.
Nadat ik er eerder achter was gekomen dat ik Hortenia’s mooi vind kreeg ik al de angst dat ik wellicht een burgerlijk ventje begon te worden.
Vervolgens kwam ik op het lumineuze idee om een pergola te bouwen. Daarbij kon ik me nog verbergen achter de bewering dat ik daardoor “hoogte” kreeg in mijn tuinontwerp.
Maar nu ik een bladblazer heb gekocht ben ik definitief toegetreden tot de grauwe en kleurloze krochten van de kleine burgerij.
De bladblazer is per definitie een zinloos apparaat. Je blaast bladeren de tuin uit die er vervolgens door een goed werkende functie van moeder natuur, ook wel wind genoemd, weer even hard in terug waaien.
Volstrekt zinloze energieverspilling die allang verboden had moeten worden. Het zou een bladverplaatser moeten heten. Het gebruik van de bladverplaatser zou in de huidige barre tijden met torenhoge energietarieven strafbaar moeten zijn.
Het gebruik van deze onzinnige lawaaimakers die zinloze arbeid verrichten zou de hersenloze gebruiker een straf van maandenlange maatschappelijk dienstverlening op moeten leveren.
Waarom heb ik dan toch een bladverplaatsende bladblazer gekocht? Dat is simpel, het is ook een bladzuiger. En dat maakt hem tot een praktisch instrument. Wel een relatief nutteloos instrument in aanmerking genomen dat we al een stoffer en blik hebben.
Maar gemak dient de moderne mens. En voor 15 euro in combinatie met een bijna nieuwe heggenschaar kon ik de verleiding niet weerstaan.
Gezien de minimale waarde van de transactie kan ik mezelf voorhouden dat ik een slimme handelaar ben en dat ik een goeie deal heb gesloten.
De realiteit is dat ik een zinloos en energievretend apparaat heb gekocht waar de vogeltjes van schrikken en de buren de pest aan hebben.
Misschien word ik nog wel eens een echte tokkie.
Geef een antwoord